Sneaky Snake
Vorige week was ik jarig. Wat werd ik blij van al die lieve felicitaties die ik vanuit alle hoeken van de wereld ontving. Heerlijk zat ik in die happy bubble, wat voelde ik me geliefd en gezien. Totdat die gifgroene gedachteslang een spaak in het wiel stak. ‘Zeg, je hebt niets van Jantje gehoord en ook niet van Pietje en oh, trouwens ook niet van Klaasje’. Boem. Daar stond ik weer met beide benen op de grond. Wat haat ik dat stemmetje dat altijd alles verpest. Het startsein van uren gepieker of ze boos op me waren of dat ik iets fout gedaan had. Of waren ze misschien ziek? Maar nèt op tijd kon ik die negatieve gedachtestroom stoppen. Alweer dankzij ACT (Acceptance and Commitment Therapy).
Want door ACT heb ik geleerd dat je niet al je gedachten serieus hoeft te nemen, dat ze heel vaak niet waar zijn en dat je nu eenmaal geen controle hebt over het gedrag van anderen. En dat dat stemmetje je eigenlijk vanuit een oeroude prikkel wil behoeden dat je buiten de groep valt, want dat was in vroeger tijden levensgevaarlijk. Dus aanpakken dat stemmetje!
Vanuit mijn hart bedankte ik Sneaky Snake dat ze zo goed voor me wilde zorgen, dat ik haar hoorde, maar dat ik nu echt verder moest met het doornemen van alle lieve verjaardagsberichten die ik wél had gekregen En sneed vervolgens nog eens een groot stuk taart af en nestelde me weer tevreden op de bank, Sneaky Snake beteuterd achterlatend.
Heb jij soms ook zo’n irritant stemmetje in je hoofd? En hoe noem je die van jou?